Şimdi ve Sonsuza Dek

New York’ta çalışıp, yaşayan 35 yaşındaki Emily Mitchell, bir dizi başarısız ilişkiden geçmişti. 7 yılık erkek arkadaşı onu uzun zamandır beklenen yıl dönümü yemeğine çıkardığında, Emily bu sefer farklı olacağına, bu sefer yüzüğü alacağına emindi. Yüzük yerine ona küçük bir şişe parfüm verince, Emily artık ondan ayrılmanın vakti geldiğini anlamıştı – ve tüm hayatına yeni, taze bir başlangıç yapması gerektiğini. Onu tatmin etmeyen, baskıcı hayatından bıkarak, bir değişikliğe ihtiyacı olduğuna karar verdi Emily. Bir hevesle, çocukluğunun büyülü güzellikteki yazlarını geçirdiği, o büyük, tarihi, babasına ait olan, Maine kıyısındaki terkedilmiş eve gitmeye karar verdi. Fakat ev uzun süredir terkedilmişti ve tamire ihtiyaç duyuyordu ve Maine’e kış gelmek üzereydi. Trajik bir kaza kız kardeşini onlardan aldıktan ve aileleri parçalandığından beri, 20 yıldır buraya gelmemişti. Anne ve babası boşanmış, babası ortadan kaybolmuş ve Emily bir daha asla bu evin yakınına bile gelememişti. Şimdi, bir sebepten, hayatı tuhaf bir haldeyken, çocukluğundan bildiği tek yere doğru çekiliyordu. Bir hafta sonluğuna, aklını boşaltmak için gitmeyi planladı. Ama evdeki bir şeyler; içerideki sayısız sır, babasının hatıraları, baştan çıkarıcı okyanus manzarası, küçük kasaba – ve en önemlisi, evin, yakışıklı ve gizemli bakıcısı – sanki onun gitmesini istemiyordu. Aradığı cevapları burada, en ummadığı yerde bulabilir miydi?Bir hafta sonu, bir ömre dönüşebilir miydi?ŞİMDİ VE SONSUZA DEK, sizi güldürecek, ağlatacak ve sayfalarını gece geç saatlere kadar çevirtecek – ve sizi romantizme tekrar aşık edecek büyüleyici bir romantik serinin ilk kitabı. 2. Kitap pek yakında çıkacak.

Birinci Bölüm

Hayatı boyunca romantizm kitaplarının fanı olan Sophie Love, ilk romantik serisini çıkarmaktan ötürü heyecan duyuyor: ŞİMDİ VE SONSUZA DEK (SUNSET LİMANI KONAĞI – 1. KİTAP). Sophie söyleyeceklerinizi duymak istiyor; ona e-posta atmak, e-posta listesine kaydolmak, ücretsiz e-kitap almak, güncellemelerden haberdar olmak ve bağlantıda kalmak için www.sophieloveauthor.com sitesini ziyaret edebilirsiniz.

Telif Hakkı © 2016 Sophie Love'a aittir. Tüm hakları saklıdır. Bu eserin hiçbir bölümü hiçbir şekilde kullanılamaz, yayınlanamaz veya bir başkasına iletilemez veya yazardan izin alınmadan bir veritabanında saklanamaz veya yüklenemez. Bu e-kitap sadece kişisel zevkler çerçevesinde yararlanılabilir. Bu e-kitap hiçbir şekilde bir başkasına verilemez veya bir başkasıyla paylaşılamaz. Eğer bu e-kitabın içeriğini biriyle paylaşmak isterseniz lütfen bir kopya daha satın alınız. Eğer bu kitabı satın almadıysanız ve okuyorsanız lütfen bu kopyayı sahibine geri verin ve kendiniz için bir başka kopya edinin. Yazarın emeğine saygı gösterdiğiniz için teşekkür ederiz. Bu kitapta anlatılan hikaye bir kurgudur. Kurguda geçen isimler, karakterler, işletmeler, örgütler, yerler, olaylar bazen tamamen hayal ürünüdür bazen de kurgusal bir şekilde kullanılmıştır. Hayatta olan veya olmayan herhangi bir kişiye olan benzerlik tamamen rastlantısaldır. Kapakta kullanılan görselin telif hakkı STILLFX'e aittir ve Shutterstock aracılığıyla kitapta kullanım için lisanslanmıştır.

Birinci Bölüm

Emily, muhtemelen bu gece yüzüncü kez, kırışıklıkları açmak için, ellerini elbisenin siyah ipeksi kumaşında gezdirdi.

"Gergin gözüküyorsun," dedi Ben. "Yemeğine neredeyse hiç dokunmamışsın."

Önce, tabağındaki yarı yenmiş tavuğa, sonra da Ben'e bir bakış attı. Ben, özenle doldurulmuş yemek masasında, karşısında oturuyor ve yüzü mum ışığıyla aydınlanıyordu. Yedinci yıl dönümleri için onu New York'taki en romantik restorana getirmişti.

Hele de üç hafta önce çorap çekmecesinde saklı bulduğu, küçük Tiffany's kutusunun bugün öğleden sonra baktığında yerinde olmadığını gördükten sonra. Bu gece nihayet ona evlilik teklif edeceğinden emin hissediyordu.

"Hmm," dedi Ben, biraz endişeli gözüküyordu. "Bu tatlı istemiyorsun anlamına mı geliyor? Benim gözüm tuzlu karamel musta."

Tatlı falan istemiyordu ama birden Ben'in yüzüğü belki de musun içine saklamış olabileceği telaşına kapıldı. Evlilik teklif etmek için biraz klişe bir yöntemdi ama artık yöntemi önemseyecek durumda değildi. Ben'in bağlılıktan korktuğunu söylemek hafif bile kalırdı. Diş fırçasını Ben'in evinde bırakabilmesi için birlikteliklerinin üzerinden iki yıl geçmesi gerekmişti – onun yanına taşınabilmesi için ise dört yıl.

"İstiyorsan, mus siparişini ver lütfen," dedi. "Benim hala bir bardak şarabım var."

Ben belli belirsiz omzunu silkti ve gelir gelmez onun boş tabağını ve Emily'nin yarısı yenmiş tavuğunu alan garsonu çağırdı.

Emily'nin kalbi duracaktı. İşte bu kadardı. Gerçekten oluyordu. Yıllar boyu süren ızdırap ve Budist keşişi misali sabrının karşılığını almak üzereydi. Ben gibi bir adamı asla nikah masasına oturtamayacağını söyleyen ve bundan sanki zevk alan annesine yanıldığını kanıtlamak üzereydi.

Ben, cebinden Tiffany's kutusunu çıkarıp, masanın üzerinden ona doğru uzatırken boğazındaki düğümlenmeyi yuttu.

Dizinin üzerine çökmüyor diye düşündü Emily, ama olsun. Geleneksel olmasına gerek yoktu. Sadece bir yüzük bekliyordu. Herhangi bir yüzük olurdu.

"Parfüm sattıklarını ben fark etmemiştim," diye cevapladı. "Sadece pahalı mücevherler satıyorlar sanıyordum. Sıkmamı ister misin?"

Emily, bir anda duygularını kontrol edemedi ve göz yaşlarına boğuldu. Tüm umutları yıkılıyordu. Bu gece teklif edeceğini düşünebildiği için bile salak gibi hissetti.

"Neden ağlıyorsun?" dedi ben kaşlarını çatarak sonra kırgın bir ifade oluştu suratında. "İnsanlar bakıyor."

"Düşünmüştüm ki…" diye kekeledi Emily, gözlerini masa örtüsüne dikerek, "geldiğimiz restorana ve bugünün yıl dönümümüz olmasını göz önünde bulundurarak…" Ağzından kelimeler çıkmıyordu.

"Evet," dedi Ben, sakince. "Bugün bizim yıl dönümümüz ve sana hediye aldım. Beklediğin kadar iyi bir şey değilse üzgünüm, ama sen bana hiçbir şey almamışsın."

"Bana evlilik teklif edeceğini sanmıştım!" Emily, peçetesini masaya fırlatarak ağlamaya başladı.

Odadaki insanlar yemeklerini bırakıp, onlara dönüp baktıkları için odadaki uğultu kesilmişti. Artık umurunda değildi.

Ben'in gözleri korkudan büyümüştü. Bir aile kurmaktan bahsettiği zamankinden bile daha korkmuş gözüküyordu.

Gerçek, Emily'nin yüzüne çarpmıştı. Onu ilk kez görüyormuş gibi yüzüne baktı. Ben asla değişmeyecekti. Asla bağlanmayacaktı. Annesi, Amy, her ikisi de haklılardı. Olmayacağı apaçık bir şeyi bekleyerek senelerini geçirmişti ve bu minik parfüm şişesi de bardağı taşıran son damla olmuştu.

"Bitti," dedi Emily nefes almadan, göz yaşları birden durmuştu. "Gerçekten bitti."

"Sarhoş musun sen?" dedi Ben, kuşkuyla. "Önce evlenmek istiyordun şimdi de ayrılmak mı istiyorsun?"

"Hayır," dedi Emily. "Sadece artık kör değilim. Bu, yani sen ve ben, hiçbir zaman doğru değildi." Ayağa kalktı, peçeteyi koltuğuna bıraktı. "Ben taşınıyorum," dedi. "Bu gece Amy'de kalacağım, yarın da eşyalarımı toplarım."

"Neden?" dedi. "Kendi evimizi almadan önce bir yedi sene daha beni bekletmen için mi? Ortak bir banka hesabımız olmadan önce bir on yıl daha? Ya da beraber bir kedimiz olması konusunu düşünmen için bir on yedi yıl daha geçmesi için mi?"

"Lütfen," dedi ben sessizce, tatlısını getiren garsona bakıyordu. "Olay yaratıyorsun."

"Konuşacak bir şey kalmadı," dedi. "Bitti. Tuzlu karamel musunun keyfini çıkar."

İkinci Bölüm

Emily, parmaklarının bir şey yapmasını, her hangi bir şey yapmasını umarak klavyesine baktı. Gelen kutusuna bir e-posta daha düştü ve ona da boş boş baktı. Ofisteki uğultu bir kulağından girip, diğerinden çıkıyordu. Konsantre olamıyordu. Sersem gibiydi. Amy’nin rahatsız kanepesinde geçen uykusuz gece, her şeyi daha da zorlaştırıyordu.

Bir saattir iş yerindeydi ama bilgisayarını açmak ve bir bardak kahve içmekten başka bir şey yapamamıştı. Aklı tamamen dün geceden hatırladıklarıyla doluydu. Kafasında Ben’in suratı canlanıp duruyordu. Korkunç akşamı düşündüğü her an panik oluyordu.

Telefonunun ışığı yanıp sönmeye başlayınca, milyonuncu kez arayan Ben’in ismini görmek için ekranına baktı. Gene arıyordu. Bu çağrılardan hiçbirini cevaplamamıştı. Şimdi konuşulacak ne olabilirdi ki? Son yedi yılını Emily ile birlikte olup olmak istemediğine karar vermeye çalışarak geçirmişti – şimdi bir son dakika girişimi bir işe yaramazdı.

Ofis telefonu çalmaya başlamıştı, yerinden sıçradı sonra telefonu açtı.

“Merhaba Emily. Ben on beşinci kattan Stacey. Bu sabahki toplantıya katılman gerektiğiyle ilgili bir not almışım, neden katılmadığını sormak istedim.”

Masasından kalktı ve ofisin içinden asansörlere doğru koştu. Delirmiş hali, çocuk gibi fısıldaşmaya başlayan çalışma arkadaşlarını eğlendirmiş gibi gözüküyordu. Asansöre ulaşınca elinin içiyle butona bastı.

Çok uzun sürmüştü ama sonunda asansör gelmişti. Emily aceleyle içeri girerken dışarı çıkmaya çalışan birine çarptı. Geri çekilirken fark etti ki çarptığı kişi patronu Izelda idi.

Izelda onu baştan ayağa süzdü. “Tam olarak ne için? Bana çarptığın için mi yoksa toplantıya katılmadığın için mi”

“Her ikisi için de,” dedi Emily. “Şimdi oraya geliyordum. Tamamen aklımdan çıkmış.”

Ofisteki herkesin bakışlarını üzerinde hissedebiliyordu. Şu an en son ihtiyacı olan şey topluluk önünde aşağılanmaktı, ki Izelda bunu yapmaktan oldukça zevk alıyordu.

“Bir takvimin var mı?” dedi Izelda kollarını önünde bağlayıp sakince.

Emily, arkasındaki insanların gülüşlerini bastırmaya çalıştıklarını duyabiliyordu. İlk yapacağı şey bir çiçek gibi boynunu bükmekti. İzleyici kitlesi önünde küçük düşürülmek ona göre kabustu. Birden garip bir netlik hissi geldi, dün gece restoranda olduğu gibi olmalıydı. Izelda saygı duymak ve kaprislerine boyun eğmek zorunda olduğu bir otorite figürü değildi. Sadece yapabildiği herkesten sinirini çıkarmaya çalışan sert bir kadındı. Ve arkasında fısıldaşan çalışma arkadaşlarının da hiçbir önemi yoktu.

Bir farkındalık dalgası Emily’yi adeta aydınlattı. Hayatında hoşlanmadığı tek şey Ben değildi. İşinden de nefret ediyordu. Bu insanlar, bu ofis, Izelda. Bu yerde sıkışıp kalmıştı, aynı Ben’de olduğu gibi. Ve buna daha fazla katlanmayacaktı.

“Izelda,” dedi Emily, ilk kez ona ön adıyla sesleniyordu. “Şimdi dürüst olacağım. Toplantıyı kaçırdım, aklımdan çıktı. Bu dünyadaki en büyük problem olmamalı.”

“Bu ne cüret!” diye patladı. “Gelecek aya kadar gece yarısına dek, bir şeyleri zamanında yapmayı öğreninceye kadar çalışacaksın!”

Bu sözlerle birlikte Emily’ye omuz atıp, ona sürtünerek gözlerinde rahatlamış bir ifadeyle hızlıca geçti.

Izelda döndü ve yüzünü ekşitti, Emily’nin elini sanki bir yılanmış gibi itti.

“Bitmedi,” diye devam etti Emily, sesi oldukça sakindi. “Dünyadaki en kötü şey bu yer. Sensin. Bu salak, küçük, ruh çürütücü iş.”

“Beni duydun,” diye cevapladı Emily. “Aslında, eminim herkes beni duydu.”

Emily, omuzunun üzerinden şaşkına dönmüş iş arkadaşlarına baktı. Kimse sessiz, uysal Emily’den böyle bir çıkış beklemiyordu. Ben’in dün geceki “olay yaratıyorsun” uyarısını hatırladı. Ve işte, bir tane daha yaratıyordu. Sadece bu seferkinden zevk alıyordu.

Asansöre doğru, Izelda’yı geçip gitti ve topuklarının üzerinde döndü. Bunu son kez yaptığını fark etmenin verdiği rahatlıkla zemin katın butonuna bastı ve sonra nutku tutulmuş çalışanların bakışlarını asansör kapısını kapanıp onları yok edene kadar seyretti. Daha önce hiç olmadığı kadar rahatlamış ve hafif hissederek derin bir nefes verdi.

Emily evinin merdivenlerini, aslında hiçbir zaman onun evi olmadığını fark ederek hızlıca çıktı. Her zaman Ben’in evinde yaşadığını düşünüp kendini olabildiğince küçük ve dikkat çekmeyecek kılmaya çalışmıştı. Neyse ki işte olduğunu ve onunla uğraşmak zorunda kalmayacağını düşünerek anahtarlarını aradı.

İçeri girdi ve oraya başka gözlerle baktı. Buradaki hiçbir şey onun zevkine uymuyordu. Her şeyin yeni bir anlamı vardı: Ben ile kavga ederek aldıkları korkunç kanepe (Ben galip gelmişti); bir ayağı diğerlerinden kısa olduğu için oynayıp duran ve her zaman atmak istediği salak sehpa; gereksiz büyüklükteki ve haddinden fazla pahalı ve yer kaplayan televizyon (Ben’in ihtiyacı vardı çünkü onu hayatta makul hissettiren ‘tek şey’ olan spor programlarını izlemek istiyordu). Kendi romans kitaplarının nasıl da alt raflara itelendiğini fark ederek raftan birkaç kitap aldı (Ben, her zaman, eğer arkadaşlarının raflarda romans kitapları görürse onun daha az entelektüel birisi olduğundan şüpheleneceklerini düşünürdü – onun tercihleri akademik makaleler ve felsefe idi, gerçi hiçbirini okuduğunu görmemişti.)

Şömine rafındaki fotoğraflara, almaya değer bir şey var mı diye göz attı ve fark etti ki olduğu her fotoğraf Ben’in ailesi ileydi. Şunda yeğeninin doğum günündelerdi, bunda da kız kardeşinin düğününde. Ailesindeki tek kişi olan kendi annesiyle tek bir fotoğraf olmaması bir yana, Ben ikisiyle hiç yalnız vakit geçirmemişti. Emily birden kendi hayatında bir yabancı olduğunu fark etti. Kendi yolundan gitmektense yıllardır bir başkasının yolunda yürümüştü.

Dairenin içinde, banyoya doğru hızlıca yürüdü. Burası onu gerçekten ilgilendiren şeylerin olduğu tek yerdi – güzel banyo ürünleri ve makyaj malzemeleri. Ama bunlar bile Ben için problemdi. Sürekli olarak ne kadar çok ıvır zıvırı olduğu ve bunlara ne kadar çok para harcadığıyla ilgili söylenip duruyordu.

“Harcadığım kendi param!” diye bağırdı aynadaki yansımasına, bütün eşyalarını bir torbaya doldururken.

Banyoda oradan oraya koşturup yarı dolu şampuan şişelerini torbasına doldururken deli bir kadın gibi göründüğünün farkındaydı ama umurunda değildi. Ben ile olan hayatı yalandan başka bir şey değildi ve bundan olabildiğince çabuk kurtulmak istiyordu.

Yatak odasına geçti ve yatağın altından valizini çıkardı. Tüm kıyafetlerini ve ayakkabılarını çabucak içine doldurdu. Eşyalarını toplamayı bitirdiğinde valizi sokağa kadar sürükledi. Sonra, final bitirişi olarak, daireye geri döndü ve anahtarı Ben’in “hassas” sehpasının üzerine bıraktı ve çıktı, hiç dönmemek üzere.

Kaldırımda beklerken her şeyin bittiğini henüz anlamıştı. Birkaç saatlik bir zaman dilimi içerisinde kendini evsiz ve işsiz bırakmıştı. Yeniden bekar olmak tamamdı ama bütün hayatına son vermek biraz farklı bir konuydu.

Küçük panik ataklar etrafını sarmaya başlamıştı. Telefonunu çıkarıp Amy’nin numarasını tuşlarken elleri titriyordu.

“Oh, çok şükür,” diyordu arkadaşının sesi. “Ben’le barıştığını söyleyeceksin sanmıştım.”

“Hayır, hayır, tam tersi. Eşyalarımı topladım ve evden ayrıldım. Sokakta evsiz gibi duruyorum şu an.”

“Komik değil!” Emily öncekinden daha panikli cevaplamıştı. “Şimdi ne yapacağım? İşten ayrıldım. İşim olmadan bir ev de tutamayacağım.”

“Biraz komik olduğunu itiraf etmek zorundasın,” dedi Amy kıkırdayarak. “Hepsini buraya getir” diye de ekledi soğukkanlı bir ses tonuyla. “İşleri yoluna koyana dek benimle kalabileceğini biliyorsun.”

Ama Emily istemiyordu. Hayatının en güzel yıllarını başkasının evinde, kendi evinde misafir gibi hissettirilerek, orada olması Ben’in ona yaptığı bir iyilikmiş gibi geçirmişti. Bunu daha fazla istemiyordu. Kendi iki ayağı üzerinde durmak ve kendi hayatını yaratmak zorundaydı.

“Teklifin için teşekkürler,” dedi Emily, “ama bir süre için kendimle kalmalıyım.”

“Anladım,” diye cevapladı Amy. “O zaman ne yapacaksın? Şehri bir süreliğine terk etmek? Aklını toplamak?”

Bu Emily’yi düşündürmüştü. Babasının Maine’de bir evi vardı. Çocukken yazları orada kalırlardı ama yirmi yıl önce ortadan kaybolduğundan beri boş duruyordu. Eskiydi, bir karakteri vardı, ve bir nokta da mükemmeldi; yani tarihi açıdan bakıldığında, bir evden daha çok kötüye giden bir pansiyona benziyordu.

Eskiden de durumu vasatın altında olan evin, yirmi yıl boyunca terk edildikten sonra, şimdi daha iyi durumda olmayacağını biliyordu Emily; üstelik şimdiki boşluğu eskisiyle aynı olmayacaktı – ya da artık o çocuk değildi. Yazın yanından geçmediğimizden bahsetmeye gerek bile yoktu. Aylardan şubattı!

Ve birden birkaç günlüğüne, onun olan (kısmen) bir yerde sadece verandada oturup okyanusa bakma fikri çok romantik gelmişti. Hafta sonu için New York’tan ayrılmak kafasını temizlemek ve bundan sonra ne yapacağına karar vermek için harika bir yoldu.

Получить полную версию книги можно по ссылке - Здесь

Şimdi ve Sonsuza Dek - Софи Лав - Birinci Bölüm Читать онлайн любовный роман

Love Sophie

Аннотация к роману
«Şimdi ve Sonsuza Dek» - Софи Лав

Birinci Bölüm

Birinci Bölüm

İkinci Bölüm

*

Şimdi ve Sonsuza Dek - Софи Лав - Birinci Bölüm Читать онлайн любовный роман

Love Sophie